Όπως αναφέρει ο εισηγητής, «αγροτικά επαγγέλματα είναι κυρίως ο γεωργός, ο κτηνοτρόφος, ο ψαράς και ο δασοκόμος, και συμπληρωματικά προς αυτά η παραγωγή ενέργειας, η μεταποίηση και εμπορία της δικιάς σου παραγωγής και ο αγροτουρισμός (αυτός που προσφέρεται μόνο από επαγγελματίες αγρότες, ως διαχείριση κινδύνων). Βέβαια αγρότης στην ευρεία του έννοια είναι και ο κάτοικος της υπαίθρου, που ίσως έχει και άλλα επαγγέλματα συμπληρωματικά ή κύρια, αλλά μετέχει της αγροτικής κοινωνίας των κατοικούντων στην ύπαιθρο. 

Ο αγρότης είναι δυνητικά αυτάρκης μέσα στην αγροτική κοινωνία, και ως τέτοιος δεν είναι αρεστός σε κάθε μορφής εξουσία, η οποία επιθυμεί εξαρτημένους και μάλιστα εξαρτημένους από αυτήν (την εξουσία, κυρίως την πολιτική). Έτσι ο αγρότης φαίνεται ως «απειλή» για κάθε εξουσία, και οι εξουσίες, και οι ασχολούμενοι με την κατάληψη της εξουσίας (κόμματα), «λαμβάνουν τα μέτρα τους», ώστε οι αγρότες να μην μπορούν να εκφρασθούν ενιαία, ούτε να μπορούν να συνεννοηθούν, διασπώντας τους τεχνικά. Είχαμε ΓΕΣΑΣΕ (προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ), είχαμε ΣΥΔΑΣΕ (προσκείμενη στην ΝΔ), έχουμε την ΠΑΣΥ (οργάνωση του ΚΚΕ), μαθαίνω ότι οργανώνεται οργάνωση αγροτών προσκείμενη στον ΣΥΡΙΖΑ κλπ. 

Από τους ίδιους τους αγρότες πάλι έχουμε πολυδιάσπαση, ακόμα και σε νεοσύστατες δομές, όπως πχ μόλις διαμορφώθηκε η ΠΕΚ (Πανελλήνια Ένωση Κτηνοτρόφων), δημιουργήθηκε ο ΣΕΚ (Σύνδεσμος Ελληνικής Κτηνοτροφίας), παρουσιάσθηκαν οι Αγελαδοτρόφοι γαλακτοπαραγωγοί (!), υπάρχουν οι εκτροφείς-παχυντές, οι κτηνοτρόφοι μικρών μετακινούμενων ζώων είναι άλλη ομάδα, οι πτηνοτρόφοι άλλη, οι χοιροτρόφοι, οι εκτροφείς αυτόχθονων φυλών, κλπ που δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα άκρη.

 

Μέχρι πρόσφατα το να κάνεις μια παραγωγική επιχείρηση υπήρχαν τα One shop Stop για τους «επιχειρηματίες», αλλά για τους αγρότες (κτηνοτρόφους) για μια άδεια στάβλου απαιτούνταν περίπου 36 έγγραφα-εγκρίσεις, και περίπου 350 άνθρωποι (Δημοτικοί Σύμβουλοι, Επιτροπές κλπ) που έπρεπε να ενημερωθούν και να εγκρίνουν … Αν δεν είναι μια ξεκάθαρη κωλυσιεργία, εμφανής διάκριση μεταξύ των πολιτών, ή προσπάθεια δικαιολόγησης μισθών Δημοσίων Υπαλλήλων, τότε πρόκειται για κατάφορη έκφραση «μίσους» εναντίον του μόνου ανοργάνωτου συνδικαλιστικά, αλλά παραγωγικού τομέα της χώρας. 

Ο αγροτικός τομέας στην Ελλάδα προσφέρει το μεγαλύτερο κομμάτι του ΑΕΠ, 20% περίπου του ΑΕΠ (4% απ ευθείας, με πολλαπλασιαστή 5), εκεί που ο τουριστικός τομέας προσφέρει 18% (10% απ ευθείας, με πολλαπλασιαστή 1,8) και η μεταποίηση-βιομηχανία περίπου 7%.

Ο αγροτικός τομέας αποδίδει με τον ταχύτερο τρόπο, μόνο μερικούς μήνες έως ένα χρόνο, εκεί που κάθε άλλη μορφή επένδυσης απαιτεί είτε μακροχρόνιους σχεδιασμούς, είτε έστω μερικά χρόνια συνεχών δαπανών.

Ο αγροτικός τομέας δημιουργεί πραγματικό πλούτο από σχεδόν μηδενικό  κόστος, αξιοποιώντας τον ήλιο, τον αέρα, το νερό και το έδαφος. Οι αγρότες παράγουν πλούτο-αξίες, αλλά οι πλούσιοι βρίσκονται στον δευτερογενή και τριτογενή τομέα. Όλοι οι υπόλοιποι προσθέτουν υπεραξίες, αλλά δεν δημιουργούν αξίες. Τις διοικούν, τις διαχειρίζονται, τις εμπορεύονται, τις διανέμουν, τις μεταποιούν, εκπαιδεύουν για αυτές κλπ, αλλά δεν δημιουργούν νέες αξίες.

Εάν μπορούσε ο αγροτικός κόσμος να διαχειριστεί τον πλούτο που παράγει, θα γινόταν πανίσχυρος. Γι αυτό, φαίνεται, ότι με αποφάσεις ισοδύναμες με αποκλεισμό από την προσέγγιση στον πελάτη, αποκλείουν τους αγρότες από την πραγματική εμπορία, και υφαρπάζουν, διαφόρων μορφών μεσάζοντες, την 5 έως 8 φορές υπεραξία που δημιουργείται στην αγροδιατροφική εφοδιαστική αλυσίδα.

Με μέσο κλήρο 47 στρέμματα ο μέσος έλληνας αγρότης αδυνατεί  να ανταγωνισθεί στην ιδιωτική οικονομική άλλους αγρότες, όπως τον μέσο Ευρωπαίο με 1.500 στρέμματα, τον Ουκρανό με 18.000, ή τον Ρώσο με 22.000. Και δεν αναφέρουμε καθόλου τον αμερικανό αγρότη ή τον αυστραλό. 

Ο μόνος εμφανής δρόμος στα πλαίσια της ιδιωτικής οικονομικής για επιβίωση των ελλήνων αγροτών είναι η συνεργασία πολλών αγροτών (ομάδες ή οργανώσεις Παραγωγών κλπ) για την ανταγωνιστική αντιπαράθεση.

Ένας άλλος δρόμος είναι η αλλαγή του «γηπέδου» και από την ιδιωτική οικονομική να «παίζουν» οι έλληνες αγρότες στο πεδίο της Κοινωνικής Οικονομίας. Και αντί για οργάνωση χρηματοβόρας πυραμιδικής ανταγωνιστικής αγροδιατροφικής εφοδιαστικής αλυσίδας της ιδιωτικής οικονομικής, να οργανωθούν κατά τόπους σε οριζόντιες Τοπικές Μικρές Εφοδιαστικές Αλυσίδες, δημιουργώντας προϋποθέσεις Τοπικής Ενδογενούς Ανάπτυξης, τοπικής αυτάρκειας και Τοπικής Ανάπτυξης. 

Με την Τοπική Ανάπτυξη προβλέπεται ότι τα τοπικώς παραγόμενα προϊόντα, θα επεξεργάζονται τοπικά, με βάση τοπικές συνταγές γαστρονομίας (πολιτισμός) και θα καταναλώνονται τοπικά, δημιουργώντας, με το περίσσευμα τους, προσέλκυση επισκεπτών (αγροτουρισμός). Και αυτό δεν απαιτεί καμιά πρόσθετη επένδυση, μόνο απλή συμφωνία των κατοίκων της περιοχής. Ένα τοπικό σύμφωνο. 

Και όλα αυτά υπό την «σκιά» της Κοινής Γεωργικής Πολιτικής της ΕΕ και υπό την καταστροφική προοπτική της Εμπορικής Συμφωνίας Εμπορίου & Επενδύσεων-Transatlantic Trade & Investment Partnership (TTIP) που «ψήνεται» μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ». 

Το Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο λειτουργεί από πενταετίας στο Δήμο Θερμαϊκού με θέματα γενικότερου και ειδικότερου ενδιαφέροντος, με στόχο την πληρέστερη ενημέρωση και πληροφόρηση των πολιτών. Επιστημονικός υπεύθυνος είναι ο καθηγητής Φώτης Σιώκης (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), ενώ από πλευράς του Δήμου Θερμαϊκού την προσπάθεια συντονίζει η Καλαμβοκίδου Αλεξάνδρα (υπεύθυνη του Προγράμματος και των Διοργανώσεων).

Περισσότερες πληροφορίες για την συνάντηση «Αγρότες… σε περίοδο κρίσης» και την ενότητα «Ελληνική οικονομία σε κρίση» παρέχει η κ. Α. Καλαμβοκίδου, τηλ.: 6972 330307.